Eerste dag

Twee dagen geleden kon ik het voelen aankomen de vasten. Tijdens mijn gebeden in de ochtend stroomde er een liefdevolle open energie waar ik zó bij kon aanhaken. Ineens kreeg ik zin om iets extra’s te doen voor de Schrikkeldagen die toen nog gaande waren. Gisterochtend hebben we er tijdens de leerkring iets moois van gemaakt en in de avond heeft iemand me getrakteerd op een afhaalmaaltijd. Het was heel gezellig. 

Vanmorgen was het dan zo ver: vroeg opstaan en ontbijten. Met koffie ook zo vroeg, lekker. Daarna gebeden zeggen en wat gelezen. Het vasten voelt als een verlossing, eindelijk is het er weer. Ik weet me verbonden met iedereen. Straks ga ik wandelend naar de kerk waar ik ga voorzingen, zin in!

Tweede dag

Gisteren met mn neus op de feiten gedrukt: als je niet eet en drinkt dan word je hongerig en koud! Tot nu toe was mn verwarming in mn huis uit maar gistermiddag is daar verandering in gekomen. Nu weet ik het ook wel weer vorig jaar was dat ook zo. In de ochtend na het ontbijt gloeiend warm en dan in de middag ijskoud. Het vraag om discipline om in actie te blijven en niet te gaan bankhangen, ook al is daar niets mis mee alleen zo zonde van mn tijd. In actie blijven zorgt er voor dat ik warm blijf. Afwasjes ‘bewaar’ ik ook altijd voor in de middag want dan worden mn handen weer warm. En verder natuurlijk mild zijn, gewoon de verwarming aan, muts op. Oh ja, op de valreep nog twee mofjes gebreid. Het patroon is van mezelf en de wol is van zelfgesponnen lokale apalca vacht, lekker warm en zacht. 

Derde dag

Lichamelijk vasten is één ding, maar in het geestelijk vasten ligt de echte uitdaging. Het herontdekken en verdiepen van mijn relatie tot mijn Geliefde. Zo is de vasten als de zon en het verplichte gebed als de maan. Bidden is zoiets ingewikkelds maar ook zo eenvoudig!

Er is nieuwe inspiratie tot een schilderij gekomen. Er komt een kraai op te staan. Maar toen ik heel vroeg enthousiast een wandeling maakte, op weg naar de Schildersezels, waren mijn vaste kraaienvrienden langs de IJssel er nog niet. Zij lagen kennelijk nog heerlijk in hun nestjes te pitten. En ik had nog wel geweekte kattenbrokjes voor ze meegenomen! 

Op de terugweg merkte ik op dat er behoorlijk wat honden liepen. Het was heerlijk weer en de IJssel staat hoog waardoor alle honden op het voetpad moesten. Geen kraai te bekennen! 

Wat zie je eigenlijk veel als je leeft in de vertraging van het moment..

Vierde dag

De vasten is geen lijdensweg, het is een bijzondere periode waarin je steeds iets lagers opoffert voor iets hogers, waarin je je uitrekt naar die grote Zon. 

Vandaag hoef ik niet te vasten omdat ik daarvan ben vrijgesteld. Er zijn een aantal redenen voor vrijstelling die staan in de Kitáb-i-Aqdas (het Heiligste Boek). Mijn dankbaarheid is groot, wat een mildheid ook dat deze vrijstellingen er zijn. Op sommige momenten moet je wat extra aandacht voor je lijf hebben en dat is nu even zo. 

Dat ik nu niet fysiek vast wil niet zeggen dat ik niet aan het vasten ben. Ja dat klinkt misschien gek. Het is ook nog steeds een zoektocht naar hoe je kunt vasten zonder te vasten. 

Op dit moment is de weg voor mij: het continue bewust zijn van mijn liefde voor God, het extra aandacht geven aan het geestelijke leven terwijl ik mijn lichaam in acht neem. Concreet houdt dat in: meer stilte, minder media, intenser voelen en doelbewuster uitreiken naar het licht.

Vijfde dag

Vandaag een drukke dag, met op t eind veel lichamelijke inspanning. Dat ik nu af en toe wat kan eten komt heel goed uit. Iemand zei, dat we best samen kunnen koffie drinken nu ik ‘niet vast’. Toch is dat niet zo. Ik vast wel! Het eten en drinken doe ik prive, in mn eentje, puur om mijn lichaam sterk te houden. Het sociale eten en drinken komt weer als de vasten voorbij is. Of als het donker is natuurlijk. Zoals morgenochtend. Morgen begin ik namelijk weer met het fysieke vasten. Ik ga extra vroeg opstaan, neem de koffie mee en dan fiets ik naar iemand toe die een weekje mee vast omdat het haar hoofd leeg maakt. Nou, en dan gaan we voor de zon op komt gezellig koffiedrinken en wat eten! Ik heb er nu al zin in!

Zesde dag

Vanmorgen extra vroeg op omdat ik met een vriendin had afgesproken. Zij vast een weekje met me mee. Ze woont niet ver van mij en dus hadden we afgesproken om samen te ontbijten. Ik had koffie mee en zij had een heerlijk notenbroodje uit de oven. Gezellig zo samen de dag beginnen. 

Daarna tijdens het vredesgebed heb ik opnieuw voorgezongen en daarna even blijven koffie drinken zonder koffie. 

Lekker weer lopend naar huis, langs de IJssel, langs mijn kraaienvriendjes. Ik had een nieuwe rok aan omdat ik vandaag ook een persoonlijk feestje vier (altijd op 6 maart). Thuis eventjes geslapen en toen mn bed weer uit. Meteen de verwarming aan want de laatste twee uurtjes van de dag had ik het erg koud! Toch fijn dat het vasten weer lukt en de vrijstelling niet meer nodig is!

Zevende dag

Heerlijk een dagje thuis blijven! Flink actief in de morgen. Ben namelijk mijn huis aan het opruimen, herordenen, herinrichten en de schade van de poes aan het herstellen. Het is een groot project, maar stap voor stap wordt het gezelliger en rustiger in huis. Zo tijdens de vasten merk ik dat ik makkelijker dingen van vroeger los kan laten, foto’s, negatieven, schriftjes met van alles en nog wat er in. Nu toch ook dit wandkleed in mijn jeugd gemaakt, van voor ik bahá’í werd. We moesten het huis van onze innerlijke wereld in textiel maken. Toen ook al zat mijn werk vol symboliek, maar waar ik door geraakt werd was de grote strik op zolder. Ik weet nog goed welk woord ik daaronder heb geborduurd. Dat is het woord ISOLEMENT, naast dat het werkelijkheid voor me was was het ook een kreet om hulp. Hulp die ik niet kreeg, in ieder geval niet de juiste hulp. Daar kon niemand wat aan doen want men wist niet wat mij had beziggehouden en hoe diep het zat. Er zat immers een grote strik op!

Nu ziet mijn innerlijke wereld er totaal anders uit, het wandkleed kan weg, het is tijd om er afscheid van te nemen!

Negende dag

Vandaag heb ik dit schilderij weggegeven aan een dierbaar iemand die gaat emigreren. Op het schilderij staat een hond, haar hond. In de afgelopen maanden heb ik met hem ook een band opgebouwd. Gelukkig was ze blij met het schilderij, dus het gaat mee. In ieder geval blijf ik zo een beetje bij hen, net zoals zij beide in mij zullen zijn. Ik ken hen nog niet lang, slechts een paar maanden, maar het contact heeft me verder gebracht. Vandaar de behoefte om iets te maken. Dat hele proces helpt me bij het nemen van afscheid. Het helpt ook dat ik in de vasten zit omdat dat alles relativeert. Ik voel vooral intense dankbaarheid, liefde en kracht, zeker in de ochtend! Ik raak meer onthecht aan bepaalde ‘zekerheden’. Ik mag wel uitkijken straks word ik nog flexibel!

Tiende dag

Tijdens de meditatie vanmorgen een boeiende verdieping van de Verborgen Woorden. Ja, de studiehulp die ik volg is voor kinderen maar wat een levenslessen, ik ben nog lang niet uitgeleerd! Ben meteen aan de slag gegaan om de hele reader in te scannen, uit te printen en als verrassing op te sturen naar Leyli (11) in Amersfoort. Het blijkt dat zij samen met haar moeder ook bezig is met dezelfde teksten. Dat geeft een gevoel van verbondenheid. 

De laatste uurtjes voor de zon onder gaat zijn vandaag wat pittig merk ik, maar ik doe heel rustig aan en ben dankbaar dat mijn lichaam en mijn geest het aan kan. Dat is in het verleden wel eens anders geweest! De vastentijd is een hele bijzondere tijd, ik merk dat hoewel mijn lichaam wat slapper is, mijn geest sterk en stralend is. 

Elfde dag

Toen er nog meer bahá’ís in de buurt woonden, hadden we ook vaak bijeenkomsten en daar zongen we veel. Nu ik min of meer alleen woon spreek ik de gebeden gewoon uit of ik lees ze in gedachten. Laatst was ik ineens de melodie van een gebed kwijt dat ik vaak zong. Ik vond dat zó erg dat ik erg mn best gedaan heb het weer op te halen. Gelukkig was het nog ergens, ik heb het maar meteen opgenomen zodat ik het altijd weer terug kan halen. 

Bij deze doe ik graag een oproep: ik zou graag gezongen gebeden of teksten willen ontvangen! Dat mag natuurlijk ook privé. Dus mochten er mensen zijn die mij op die manier zouden willen ondersteunen dan graag! Op de Winterdagen/Zomerschool merk ik dat ik zelfs de bekende niet goed ken (dat krijg je als je ‘alleen’ woont) ik zing zo graag:))) maar was vergeten hoe het was. 

Twaalfde dag

Wekker, opstaan, licht aan, koffie aan, havervlokken aan, glas water, koffie naar de kamer, kopje drinken, gordijnen open, haver halen, eten en drinken, lantaarnpalen uit, glas water, tijd!

Kaarsjes aan, stukje lezen, gebeden zeggen. Dit is zo’n beetje het ritme elke ochtend. Maar in deze tijd is het lezen en gebeden zeggen speciaal. Het doet me teruggaan naar de allereerste keer dat ik een gebedenboek in handen had. Het was een oud, versleten boekje. Bruin geworden door de tijd en het vele gebruik. Feitelijk was het het enige boek dat ze nog had omdat ze alle andere boeken had uitgeleend. Ik mocht het een tijdje lenen. Toen ik er in begon te lezen was het wonderbaarlijk wat er gebeurde. Het was of het licht in mijn hart feller begon te stralen en de dagelijkse dingen er minder toe deden. Na verloop van tijd begon ik te veranderen want ik herkende wie ik eigenlijk was en mijn omgeving veranderde ook mee. 

Nu 25 jaar later is het zo dat in het dagelijks leven ik dat licht niet altijd zo helder ervaar als die eerste periode. Net alsof ik er aan gewend ben geraakt. Maar tijdens de vasten is het altijd weer net als die eerste ervaringen die ik had. Een stem roept me. ‘Dit is het licht, groei hier maar heen!’ Oh ja ik weet het weer. Moeiteloos zeg ik lange gebeden. Ja, zelfs vol overgave en verlangen. 

Dertiende dag

Sinds een aantal jaren ben ik me veel bewuster geworden van de dagelijkse vanzelfsprekende dingen in het leven en wat de impact daarvan is op onze omgeving. In dat proces heb ik een principe besluit genomen en vervolgens een aantal stappen gezet. Het principe besluit is dat ik bij voorkeur mijn geld aan ethisch verantwoorde bedrijven geef. Dus bedrijven waar ze zich bewust zijn van de impact die hun bedrijf op het milieu heeft en de negatieve gevolgen zoveel mogelijk proberen te verminderen, waar de ze mensen die voor hun werken eerlijk behandelen en betalen en vooral het hart op de juiste plaats hebben. 

Het is niet moeilijk te zien of een bedrijf ethisch verantwoord bezig is of dat ze alleen maar een beetje ‘goed bezig’ zijn om klanten een goed gevoel te geven en zelf lekker daaraan te verdienen. 

Als ik er over in gesprek raak met mensen is een van de eerste argumenten die ik hoor: ‘maar dat is allemaal toch veel duurder?’ En meteen daar achteraan volgt: dat helpt allemaal toch niets?’. 

Het eerste argument kan terecht zijn zeker. Al moet ik zeggen dat ik nu juist goedkopen uit ben omdat ik veeeel bewuster dingen aanschaf. Bovendien wordt het argument ook gebruikt door mensen die best iets te besteden lijken te hebben. Het tweede argument is eigenlijk een verkeerde. De vraag is eigenlijk niet of het allemaal helpt of niet, de vraag is of jij medeveroorzaker wilt zijn van de ellende in de wereld of dat je echt wilt helpen en investeren in betere manieren van werken. Het doet er niet toe of het helpt of niet, we zijn naast individuen ook een collectief. Daar mogen we ons wel wat bewuster van zijn. Als collectief hebben we zeker invloed! Beweeg jij ook mee?

Veertiende dag

Gisteren behoorlijk fysiek actief geweest en vandaag wat minder energie. Alles op een zacht pitje dan maar. In de ochtend bij de buuf wezen pannenkoeken eten (zonder pannenkoek te eten) en later in de ochtend bij mijn vastenmaatje wezen koffiedrinken (zonder koffie te drinken). Zij is gestopt met vasten ivm het coronavirus, ze wil haar lichaam sterk houden. Dat zet me aan het denken. Mijn gevoel zegt dat mijn lichaam sterk genoeg is en zelfs door de vasten sterker wordt omdat het wordt uitgedaagd. Maar mijn verstand weet et niet, heb je tijdens de vasten eigenlijk minder weerstand? Stel dat we een massale uitbraak zouden krijgen, zijn er dan uitzonderingen voor dit soort situaties?

Ik verlang er echt naar om de vasten te volbrengen, elke ochtend is een feestje met nieuwe waardevolle inzichten en ervaringen. Elke avond voel ik het voedsel mn lichaam verwarmen, de energie neemt dan weer toe en kan niet wachten tot de volgende ochtend! Op mn gevoel vertrouwen dan maar...

Vijftiende dag

Om de vasten tijdens de schrikkeldagen voor te bereiden maak ik altijd twee plannen. Het ene plan is voor waar ik me in ga verdiepen, meestal is het een boek of een thema. Het andere plan is voor wat ik met mijn tijd ga doen. Er is heeeel veel extra tijd omdat je vroeg op staat en niet eet. Dus ik bedenk vaak een project. Dit jaar is het project het opruimen, herinrichten, opknappen/ renoveren van mijn huis. Eerlijk gezegd is dat vreselijk hard nodig. Het behang valt van de muur en mijn inrichting voldoet niet meer aan het leven dat ik nu leid. 

Inmiddels is de woonkamer heringericht, de muur gerepareerd en geschilderd en de hobbykamer helemaal opgeruimd. Nu is de studeerhoek aan de beurt. Er zit inmiddels enorm veel tijd in. Die tijd besteed ik feitelijk aan mezelf. Ik bedoel het is niet dienstbaar aan anderen. En nou ja, ik geniet er erg van hoor dat mijn kamer nu heel ruim is en een nieuwe warme kleur heeft. Zelfzorg is natuurlijk ook zorg, maar wat is dan de grens. Wanneer wordt zelfzorg egocentrisch?

Zestiende dag

Ik had de vorige nacht een droom. Het ging over mijn schilderproject met de kraaien. Ik was een witte kraai aan het schilderen in plaats van een zwarte! Toen ik wakker werd realiseerde ik me dat dát het plan niet was, ik wilde zwarte kraaien op een lichte achtergrond...

Toen sprak ik ‘s avonds een vriendin. Zij wist niet van mijn droom en zij vertelde uit zichzelf dat ze denkt dat de vogel lichtgevend moet zijn en niet zwart. 

Vanmorgen lees ik zoals gewoonlijk uit het boek over de Verborgen Woorden. Er wordt een verhaal aangehaald over hoe een witte vogel ‘Abdu’l Karim hielp de Báb te vinden en op de volgende bladzijde stond daarvan deze illustratie!

Ik denk dat ik bij de Kosmos niet meer aan durf te komen met een zwarte kraai!

Zeventiende dag

‘O ZOON VAN RECHTVAARDIGHEID!

Waarheen kan een minnaar anders gaan dan naar het land van zijn geliefde? Welke zoeker vindt rust ver van zijn hartsverlangen? Voor de ware minnaar betekent hereniging leven en scheiding dood. Zijn ziel kent geen geduld en zijn hart geen vrede. Honderdduizend maal zou hij zijn leven willen geven om zich naar het verblijf van zijn geliefde te spoeden.’ (Uit: Verborgen Woorden - Bahá’u’lláh)

Oh ja dat was ook zo, ik vond het altijd zo fijn om gebeden en teksten uit de Heilige Boeken te zingen. Vorig jaar tijdens de vasten ontdekte ik precies hetzelfde! En omdat ik toen ook de Zomer- en Winterschoolliedjes niet meer wist ben ik zelf een melodie gaan maken op een gebed. Ik denk wel dat dit traditie gaat worden want dit jaar is er weer iets moois ontstaan. De tekst is nu de hele tijd dicht bij me. 

Achtiende dag

Elke ochtend is als een warm bad. Ik dompel mij onder in de Woorden van mijn Geliefde en ervaar dat ik er ook bij hoor. Er is dan liefde voor en verbondenheid met alle mensen. Het is een grote oceaan met golven en ik vloei mee. Zo tijdens de vasten reik ik omhoog en daar is het weer die stralende energie, het kost geen moeite. Alleen tijd maar dat is er nu dubbelop want ik leef bijna in quarantaine nu alles in mijn leven is afgezegd door het COVID - 19 virus. 

Die paar keren dat ik dan contact maak met mensen merk ik meteen weer hoe moeilijk het is om handen en voeten te geven aan die verbondenheid en die liefde. Iemand laat me niet uitpraten, iemand vertelt lange verhalen maar vraagt niets aan mij, iemand komt te dichtbij in de supermarkt, Iemand maakt veel herrie, iemand heeft alle chips gekocht! Ja, in het contact met anderen ligt de uiteindelijke uitdaging. Zo alleen is het wel lekker makkelijk! Ik heb ooit gelezen dat als je denkt dat je verlicht bent dat je dan je moeder in huis moet nemen (maar dat zou ook ieder willekeurig ander kunnen zijn hoor mam!). 

Het vraag allemaal om een bescheiden zijn. Bescheidenheid kun je leren, zeker, maar het vraagt om geduld. Geduld vraagt weer om verlangen naar het uiteindelijke doel: eenheid in verscheidenheid. 

Morgen is de laatste vastendag, wat gaat dat snel!

Negentiende dag

Negentiende (laatste) dag!

Het is alweer bijna voorbij de vasten en vanavond vieren we Naw Rúz (nieuwjaar). Dit keer zijn er geen vieringen en geen bijeenkomsten, ik hoef me dus ook niet af te vragen of ik wel of niet ergens heen ga en waar dan. En het is wel heel bijzonder want dit jaar gaat niemand ergens heen, ik mis dus ook niks. Sterker nog: het wordt zelfs gewaardeerd (!!!!) om de dagen in je eentje door te brengen en zo min mogelijk contact te hebben met anderen (wel digitaal natuurlijk). Dat is wel heel speciaal, beetje de wereld op zn kop. Het is oke om te zijn zoals ik (dat wist ik al wel hoor maar toch). 

Mn huis is inmiddels af. Ik wil graag een hoop mensen bedanken want ik heb alles voor elkaar gekregen met materiaal dat over was of niet meer werd gebruikt (Maike Verhagen Gerrit Jan Poot van Kleef Esther Klaassen Marianne Roosdorp Annerie Wijngaarden en anderen)

Het is nu een stuk prettiger om hier te wonen. Als er nog wat weken isolement volgen dan pak ik de gang aan en vervolgens denk ik de plafonds en de plinten en deuren!

Wel jammer dat er nu niemand komt om koffie te drinken en de boel te bewonderen....

De laatste dag van de vasten. Ik ga het zeker missen, maar het is ook goed zo. De zon heeft geschenen, we zijn opgeladen, we hebben bijgeleerd en opnieuw ervaren en kunnen weer een jaar voor uit.