Dit onderwerp is vaak moeilijk te bespreken met de mensen om me heen. Zelfs vrienden van wie ik het niet verwacht bagatelliseren het deel in mij dat diep lijdt aan wanen en sociale angsten. Ze komen met 'oplossingen'. Het lijkt maar niet door te dringen dat dit iets is dat je niet met vervangende gedachten kunt bestrijden, met de beste wil in de wereld kan ik de chemie in mijn hersenen niet veranderen. Dit continue onbegrip maakt dat ik meer en meer mijn mond houd, en dat maakt dat men mij minder en minder begrijpt. Alleen de professionals lijken oog te hebben voor de ernst ervan, daardoor ben ik van hen afhankelijk voor steun. Eigenlijk wil ik dat niet zo maar ja, zonder pil en dus zonder psychiater kan ik me geen leven meer voorstellen, hoe moet dat nu?