Ergens vorig jaar, het was zomer, nam iemand me ineens heel serieus. Ik schrok er van want zo serieus voelde ik me doorgaans niet genomen! Zij zag de oorzaak van mijn instabiliteit niet in mijn gebrekkige wil, of te weinig zelfinzicht, sterker nog: ze vond het bewonderenswaardig hoe goed het gezien de omstandigheden met me ging, dat raakte me diep. Ik deed zo veel moeite en zij had zonder veel uitleg mijn worsteling gezien. Al mijn symptomen aanhorende, zei ze dat ik een serieus probleem had, dat ik naar een dokter moest gaan voor hulp.
Ze vroeg me of ik al eens aan medicijnen had gedacht.