Er gaat toch verschrikkelijk veel goed in de wereld. Dat is best een wonder als je beseft dat als er maar een klein stofje ergens in je hoofd ontbreekt, de gevolgen dan niet te overzien zijn. Mensen zouden dan om niets ruzie krijgen, of ze zien dingen die andere mensen niet zien. We accepteren dat er van alles in ons hoofd gaande is waar we zelf geen weet van hebben. Het ene hoofd is ook het andere niet. Je zou alle niet-op-en-top-functionerende hersencellen wel eens willen ondervragen en vervolgens bemoedigend toespreken. Zo van: 'waar mankeert het nou toch aan joh', en 'kop op, je kunt het best!' en dat laatste dan honderd miljard keer of zoiets want er zijn er nogal veel van en je gunt toch elke hardwerkende cel een compliment.

Laatst heb ik tijdens een maffe workshop in de breiwinkel een neuron gebreid. Om zo'n ding voor me te zien met al z'n tentakels was bijna therapeutisch. Een klein gesprekje hebben we wel gevoerd maar niet hardop natuurlijk. De mensen zouden kunnen denken dat ik gek ben.