Het is herfst en daardoor vroeg donker, ik doe de gordijnen dicht en steek een kaars aan. Mijn breiwerk ligt op de bank, het wordt een kussenomtrek.
'Beste neuronen, we verschijnen nauwelijks meer ergens onaangepast en we zeggen ook meestal hallo en doei, iets dat door onze medemensen erg gewaardeerd wordt. We dragen vaker jurken en we zijn gelijkmoediger van binnen. Onze zorgzaamheid en ons geduld wordt nu zichtbaar. Die kwaliteiten waren er altijd al wel, andere mensen konden ze alleen niet zien. Onze buik is nu rond, de weegschaal laat ons weten dat we inderdaad zwaarder zijn geworden, maar wat maakt het uit, we zijn gelukkiger.'